Pierwszy dzień szkoły

A gdzie pracujesz? :)

Ale brak matematyki osładza mi dorosłe życie.mi tak samo :D

Ja chyba oryginalnie bo najlepiej wspominam gimnazjum :) Każde spotkanie z koleżankami z gimnazjalnej klasy kończą się „ach, bo w gimnazjum tak fajnie…” ;) Podstawówka koszmar, liceum ok, studia średnio.
A właśnie, pochwal się co studiowałaś bo mnie to ciekawi? :)

ale z Ciebie modelka ;) szkoła to był piękny czas, beztroski, a nie teraz trzeba zap***** ;/

A ja z miłą chęcią wróciłabym do gimnazjum. Głównie jeżeli chodzi o ludzi. :)) Relacje z nauczycielami też były pozytywne. No, nie licząc pani od chemii, która pół lekcji straszyła nas tym, że napiszę na nas donos do Giertycha. :D Liceum to była katorga – z wielką ulgą stamtąd wyszłam. Nie wróciłabym tam za żadne skarby!

Ja jestem w drugiej klasie ogólniaka i szczerze ta szkoła mnie męczy; nauczyciele się wyżywają, koledzy wkurzają. Wracam do domu o 1600 (i nie tylko ja), w tygodniu na nic innego poza szkołą nie mam czasu

Najlepiej wspominam liceum – znośni nauczyciele, etap nawiązywania przyjaźni, które zostały do dzisiaj.. Zaczytywanie się w Plath, Virginii Woolf, poznawanie najlepszego kina ever.. Szalone imprezy, beztroskie życie towarzyskie i pierwsze miłości. Piękne czasy i strasznie mi do nich tęskno :)

Ooo, fajna notka! Bardzo emocjonalnie traktuję temat szkolno-edukacyjny. Przez całą moją „karierę naukową” chodziłam do 6 różnych szkół – prywatnej, społecznej, osiedlowego molocha, szkoły muzycznej, szkoły z tradycjami itp, itd. Do żadnej w zasadzie nie chciałabym wrócić, a i też lubiłam zmieniać szkoły, bo zawsze to jakaś przygoda w nudnym i smutnym życiu, ha ha.
Jako dziecko byłam niesamowicie chorowita, zamiast zerówki przerobiłam z mamą chyba całe nauczanie początkowe, no i w podstawówce nudziłam się jak mops. Wychowawczyni była delikatnie mówiąc niekompetentna, pisała na tablicy z błędami („zdąrzyli” – serio!!!). Później zmieniłam szkołę, ale byłam nietowarzyską kujonicą (jasne, jasne ;) ), niespecjalnie miałam koleżanki, do tego jeszcze muzyczna po południu i tak się złożyło, że wolałam towarzystwo chłopaków z bloku. W tym czasie wymyśliłam sobie, że pójdę do wojska ;) Z okresu późna podstawówka-wczesne gimnazjum bardzo miło wspominam polonistkę i wychowawcę. Była to szkoła jak na te czasy dość postępowa, co tydzień pisaliśmy „cokolwiek na dowolny temat”, co było bardzo rozwijające. Większa część materiału realizowana była metodami blokowo-projektowymi, chyba na zachodnią modłę, i z dzisiejszej perspektywy myślę, że było to bardzo dobre. Mieliśmy (jeśli dobrze pamiętam) 6 godzin angielskiego w tygodniu i dziś uważam, że byłam szcześciarą.
Później przyszedł czas innego gimnazjum, gdzie każda klasa miała oddziały od A do S, a wyznacznikiem statusu w szkole była ilość tapety na twarzy i umięśniony chłystek u boku ;) W tej szkole jednak natrafiłam na niesamowitą chemiczkę, wspaniałą kobietę z pasją, produkującą olimpijczyków taśmowo. Myślę, że pokazała mi pewną drogę w życiu.
Liceum jakoś przeleciało mi bez większych sentymentów. Niby szkoła z tradycjami, jedna z najlepszych w mieście – ALE. Byłam w klasie mat-inf z tzw. programem autorskim, co polegało na tym, że bardzo oryginalny pan matematyk postanowił przerealizować z nami część programu studiów matmy stosowanej ;) Przez większą część liceum jakaś połowa klasy była ciągle zagrożona, zarówno z matmy, jak i informatyki. Liceum to w ogóle śmieszny okres w życiu. Zrezygnowałam z bycia żołnierką i postanowiłam zostać informatyczką (aby pokazać facetom, kto jest lepszy z Pascala), a następnie totalnie to olałam i zaczęłam uczyć się rożnych dziwnych języków. Koniec końców, eskalacją buntu była zamiana matury z matmy na maturę z hiszpańskiego – matematyk wpadł w furię, bo niestety z matmy byłam bardzo dobra.
Przyszły studia i.. co ja tu robię ;) Uczelnia techniczna ale mało oblegany kierunek (świadomie wybrany), dlatego przed oczami przewinęły mi się dziesiątki osób z maturami z historii i wosu, jacyś w ogóle dziwni ludzie i dziwny czas. Matma politechniczna była dla mnie łatwa – na studiach to dopiero mogłam sobie być kujonicą ile wlezie, hurra. 2-3 rok to był kryzys, nienawidziłam tych wszystkich maszyn, rysowania przekrojów hydrocyklonów i suszarek, zapachu smaru, wykładowców z inżynierii palących 40 petów bez filtra dziennie. Brrr. Przeżyłam te 3 lata w jakimś zawieszeniu, niemal nic z nich nie pamiętam. Później przyszedł 4-5 rok – i bingo! Wspaniała promotorka, wspaniały profesor, emerytowany kierownik katedry. Tak bardzo dopingował mnie w decyzjach związanych z doktoratem, że chyba do końca życia będę mu wdzięczna. Jest to jedyna „instytucja oświatowa” do której zawsze wracam, ilekroć jestem w Polsce, nawet na krótko.
Najlepszy czas pod względem edukacyjnym i ogólnie życiowym przeżywam teraz. Jestem niezależna, prowadzę własne badania i sama uczę studentów. Smutne to trochę, ale ci „zagraniczni” jakoś bardziej chcą – co prawda nie wszyscy, ale większość jest naprawdę aktywna, dopytują się o wszystko co się da. Super są :) Pracuję jakieś 12 godzin dziennie, często też w weekendy, ale nie narzekam. Przebywanie na uczelni o 1 w nocy ma w sobie coś mistycznego, fajna taka excelowa nirwana :D
Pozdrawiam wszystkich uczących się :)
PS: Moniko, jesteś świetną, inteligentną dziewczyną, (jedną z moich ulubionych blogerek btw)- i na pewno znajdziesz pracę marzeń. Nie ma żadnego dramatu :) I sorry za przydługi komentarz, ale ja lubię gadać :D

Ciesz się, że nie widzisz jak ja piszę z telefonu :D

jaki skonczylas kierunek? :)

To pytanie powinno brzmiec jakiego nie skonczylam;) Troche sie juz nastudiowalam toznych dziwnych rzeczy;)

Do przedszkola poszłam rok wcześniej bo nie było co ze mną zrobić (wcześniej próbowano mnie „sprzedać” w żłobku ale reagowałam tak histerycznym rykiem (a byłam dzieckiem nigdy nie płaczącym), że po dwóch tygoniach prób tych zaprzestano). Najpierw jedno, potem drugie przedszkole – i pierwszy problem, bo miałam trzy latka więc nie chcieli mnie do „kolejnej” grupy czterolatków zapisać – a ja protestowałam, bo w sali trzylatków było niewiele książek (bardzo szybko nauczyłam się czytać i rodzina wspomina mnie jako małą kulkę z krzesełkiem przyrośniętym do pupy i przyspawaną do literek). Dobrze pamiętam głównie etap czterolatków, bo wtedy pierwszy raz usłyszałam z czarnej płyty „Bolero” Ravela i od tamtej pory chciałam być muzykiem. Pięciolatki „przeskoczyłam”, w zerówce bawiłam się z chłopakami i uczyłam czytać inne dziewczynki. Z przedszkola pamiętam jeszcze genialną stołówkę :) Mając sześć lat poszłam do dużej, rejonowej podstawówki. Brak zgody rodziców na pójście do szkoły muzycznej długo wypłakiwałam.
Tu przez pierwsze trzy lata nudziłam się przeokrutnie, zdobywając tytuły mistrzów ortografii i tego rodzaju wyróżnienia. Kolejne trzy lata to już matematyki i przyrody, więc było gorzej. Wtedy też okazało się, że polonista wrogiem mym śmiertelnym – do końca liceum tak pozostało. Z perspektywy czasu patrząc, to ta z podstawówki była naprawdę spoko (zawsze byłam alternatywna jeśli chodzi o dobór lektur – kto by czytał te nudy z listy, jakieś „W pustyni i w puszczy” (podstawówka im. Sienkiewicza, traumę do dziś mam) kiedy można przez całą noc w wieku 11 lat pochłonąć Mistrza i Małgorzatę. Oceny miałam średnie, ale wyniki z egzaminów najwyższe w szkole. Dobrze wspominam świetną matematyczkę (co niestety nie przekładało się na moje oceny, bo kto by tam słuchał na lekcji) i bardzo dobrą historyczkę. I pana od informatyki, który na tłumaczenia „oj no bo…” reagował „Nobo to był chiński uczony.”.

Gimnazjum, prawdziwa gimbaza. Osiedle dresów i przewaga takowych wśród uczniów a w tym klasa „kulturowo-artystyczna z językiem włoskim”. Super wychowawczyni (historia) i cudowna młoda romanistka z którą do dziś jestem w przyjacielskim, choć korespondencyjnym kontakcie. Obłędna pani od wos-u zwana generałem (sytuacja: ona ochrzania kolegów z tyłu stojąc przed pierwszą ławką na środku, w której siedzimy z koleżanką. „Przepraszamy, generale”… „Co?” „może się pani drzeć trochę w prawo?” „Mogę.” – przesunęła się i kontynuowała darcie się na kolegów). Reszta nauczycieli bardzo… barwna. Pierwsze pisanie powieści. Pierwsze myśli o śpiewaniu w operze.

Liceum. Plastyczne. Cztery lata, miałam dość po pół roku. W liceum po raz pierwszy poszłam do opery i za drugim czy trzecim razem (Tosca) zdecydowałam w jednej sekundzie że to jest to co chcę robić, śpiewać. Pierwsze lekcje śpiewu. W liceum miałam cudowną bardzo wiekową fizyczkę i pierwszy raz miałam 4+ z fizyki. Olimpiady z historii sztuki, tytuł finalistki (nauczyciel złoty człowiek, do dziś się przyjaźnimy). Z polonistą wojny. Z nauczycielami przedmiotów artystycznych również. Masa dwój na świadectwie i świetnie zdana matura. Wtedy poznałam wielu z moich obecnych przyjaciół ale spośród nich wszystkich w tej chwili nie ma nikogo, z kim kiedykolwiek byłam w klasie/grupie/szkole… nigdy nie byłam lubiana.

Studia. Wyprowadzka z domu. Nareszcie!!! Pierwsze – teatrologia. Świetny poziom, ale jednak współczesny teatr nie był dla mnie. Zmiana na muzykologię. Kilku boskich wykładowców, reszta różnie. Pod koniec pierwszego roku drugiego kierunku gwałtowny rozpad długiej przyjaźni. Decyzja – dziekanka. Zmiana powietrza. Rok we Włoszech. Pierwszy szczęśliwy rok w moim życiu. Niezależność. Powrót, ale do innego miasta w Polsce. Drugi rok muzykologii. Teraz zaczynam trzeci. W mieście od lat wymarzonym, w Budapeszcie. Studia to tylko pretekst – wreszcie jestem w DOMU i chciałabym tu już zostać.

Nie wróciłabym do żadnego z tych etapów. Chyba że miałabym możliwość przekonania rodziców do szkoły muzycznej. Dzisiaj byłoby mi łatwiej. Ale tak czy tak w każdej szkole się męczyłam, każdej nienawidziłam i na studiach też mi nie za dobrze. Nigdy nie miałam znajomych wśród równieśników i nigdy nie lubiłam imprez. Przyjaźnie, nieliczne, ze szkół nie przetrwały a te najbardziej nieprawdopodobne (mimo różnic wiekowych typu 30 lat) są dziś najsilniejszymi. Szczęśliwa jestem od kiedy jestem niezależna finansowo i owszem, studiuję, ale przy okazji pracuję, teraz stypendium ale praca jakaś też się przyda. Robię to co kocham, sama decyduję i sama jestem za siebie odpowiedzialna.

Ale się rozpisałam. :D Przepraszam, tak mnie wzięło na podsumowanie między śpiewaniem a nauką węgierskiego.