Od kilku miesięcy mamy możliwość oglądania bardzo dobrze ubranej kandydatki na najwyższe stanowisko w państwie. Czego możemy nauczyć się od Hillary Clinton?
Przyznam szczerze, że piszę tę notkę trochę z próżności. Rok temu przed wyborami parlamentarnymi podjęłam się analizy ubioru naszych rodzimych kandydatek na stanowisko premiera. Teksty na ten temat znajdują się tutaj:
- Beata Szydło vs Ewa Kopacz – pojedynek garsonek
- Kopacz vs Szydło – wizerunkowe wnioski po debacie
- Barbara Nowacka – ubiór i wizerunek
Stałam wtedy na straży trzech konkretnych poglądów, które pozwolę sobie krótko przytoczyć. Po pierwsze, bardzo podkreślałam fakt, że kobieta kandydująca na wysokie państwowe stanowisko powinna zrezygnować z nadmiernej ilości kobiecych atrybutów i delikatnie się zmaskulinizować. Po drugie, zwracałam uwagę na to, że osoba kandydująca powinna być zawsze trochę lepiej ubrana od swoich wyborców. Po trzecie, co może jest nawet najważniejsze, cały czas przypominałam, jak ogromną rolę ubiór odgrywa w trakcie kampanii. I dlaczego nie należy go lekceważyć.
Chociaż większość z Was się ze mną zgadzała, to nie zabrakło głosów sugerujących mi, że wymagam od ludzi zbyt wiele. I skoro Barbara Nowacka ma ochotę zostać premierem w dresie, to powinnam jej na to pozwolić, bo to jest dla niej naturalne. Owszem, pozwolić mogę na wszystko. Pytanie tylko, jaki to ma przynieść efekt. Bo żeby zostać premierem lub prezydentem, trzeba na chłodno przeanalizować swoją garderobę. I tak jak się pisze przemówienie (a raczej jak piszą go doradcy), tak samo trzeba pozwolić komuś krok po kroku wyreżyserować to, jak kandydat ma wyglądać.
Teraz patrzę na Hillary i cieszę się, że mogę Wam pokazać przykład prawidłowo ubranej, charyzmatycznej liderki, która jest sobą, ale również ma świadomość tego, w jakiej roli funkcjonuje społecznie oraz jak swoim wyglądem może wpływać na wyborców.
Hillary Clinton za czasów bycia pierwszą damą wybierała głównie klasyczne kobiece fasony, spódnice i pastelowe kolory. Przełomowy moment w swojej karierze – wyjście z cienia i kandydowanie na prezydenta – podkreśliła, decydując się na ciemne garnitury. W ten sposób dała do zrozumienia, że publicznie zaczyna funkcjonować jako nowa osoba. Później, w trakcie kampanii, postawiła na wyrazistsze kolory i typowe dla niej zestawy garniturowe. Mogła sobie na to pozwolić, ponieważ jako jedna z naprawdę niewielu osób działających w polityce poza wyglądam ma też charyzmę.
Bardzo podobną przemianę wizerunkową przeszła Claire w ostatnim sezonie serialu „House of Cards”. Wiele osób narzekało, że bohaterka w piątym sezonie nosiła bardzo nudne ubrania i w zasadzie w porównaniu z poprzednimi latami nie było czym się inspirować. Dla kogo nie było, dla tego nie było. Doradcy Hillary na pewno zwrócili na to uwagę. Otóż zauważcie, że Claire na przełomie czwartego i piątego sezonu była w identycznej sytuacji, w której przed chwilą znajdowała się Clinton. Underwood przestała być tylko pierwszą damą – zaczęła czynnie angażować się w politykę. Z tego powodu Kemal Harris, główna stylistka „House of Cards”, postanowiła zrezygnować z przyciągających oko sukienek i postawić na maksymalnie minimalistyczne kroje w kolorystyce ziemi. Zmiana funkcji społecznej została podkreślona poprzez ubiór. Tak się to robi w USA.
Popatrzcie na Hillary.
Clinton w jednym momencie sprawiła, że mam ochotę uszyć sobie biały garnitur, zostawić swoje dotychczasowe życie, wyjechać do USA i robić cokolwiek, dzięki czemu będę mogła przemawiać do takiej ilości ludzi. Tak wygląda liderka, która wie, co robi i dokąd zmierza. Jej jednorzędowy garnitur jest maksymalnie klasyczny. Szerokie, otwarte klapy o trochę płaszczowej konstrukcji dodają sylwetce siły. Marynarka mniej więcej dzieli ją na pół, dzięki czemu zachowuje klasyczne męskie proporcje.
W modzie męskiej jest taka zasada, że marynarka powinna przecinać sylwetkę na pół. Projektując m.in. Harvey Suit, próbowałam przenieść to do damskiej wersji garnituru, jednak po kilku testach okazało się, że jeśli zachowujemy tradycyjne męskie proporcje, to skracamy kobiecie nogi. Hillary to raczej nie przeszkadza, ale ja nie chciałam tego robić swoim klientkom, więc minimalnie skróciliśmy marynarkę, dzięki czemu nogi wyglądają korzystniej.
Najważniejszy jest fakt, że nie jest to krótki damski żakiecik, który wyglądałby tutaj średnio poważnie. A na pewno nie zakrywałby tego, co Clinton ma do zakrycia. Generalnie widać, że garnitur jest trochę za luźny w pasie, ale lepiej, gdy jest tak, niż gdyby miał opinać. Być może po prostu ukrywa większe biodra. Nie da się też nie zauważyć, że Amerykanie wolą luźniejsze ubrania. Często stosowanym przez stylistów Clinton jest zabieg wszycia główki rękawa w marynarce nieco wyżej niż standardowo. To świetna opcja dla polityka. Dzięki temu linia ramion jest mocniejsza, a wizerunek zyskuje na stanowczości (na co dzień odradzam to większości osób, bo to jednak poszerza górą część sylwetki, ale gdybyście kandydowały na prezydenta, to zadzwońcie – uszyję coś na miarę).
Całość uzupełniają oczywiście spodnie. Hillary uwielbia spodnie i jako kandydatka na prezydenta ma rację, bo to jej łącznik z męskim światem. Do tego neutralna biała bluzka włożona pod marynarkę, delikatna biżuteria, niewidoczny makijaż i typowa dla Hillary fryzura. Wszystko tak, jak należy. Gdybym już się miała do czegoś przyczepić, to muszę zwrócić uwagę na to, że tradycyjnie ostatni guzik marynarki nosimy odpięty.
Tradycja odpiętego ostatniego guzika w marynarce wywodzi się z Wielkiej Brytanii. Ponoć król Edward VII był już spóźniony na przyjęcie, kiedy w pośpiechu się ubierał. Po prostu zapomniał zapiąć ten guzik. Zdecydowanie był Maffashion swoich czasów, bo ostatniego guzika nie zapinamy do dziś. Kobiety również. Zawsze należy o tym pamiętać, wkładając koszulę do garnituru. W przypadku zwykłej bluzki moje prywatne zdanie jest takie, że można ten guzik zapiąć, o ile rozpięty wygląda niechlujnie. Eleonora Mararo zapina. Szczególnie kiedy zapomni bluzki.
Wracając do Hillary. Nie mogę się przekonać do niskich obcasów kandydatki. Z jednej strony dobrze, że nie nosi wysokich szpilek. Z drugiej jednak mnie ten rodzaj buta kojarzy się z kaczuszką i jest trochę mało poważny, ale to może tylko moje polskie skojarzenie.
Ciekawym wyborem jest też biały (lub delikatnie kremowy) kolor. Clinton słynie z tego, że od góry do dołu nosi ten sam odcień. To sprytny zabieg, który nie rozprasza słuchacza, bo pamiętajmy, że jednak politycy czasem coś mówią. Biały/kremowy podkreśla świeżość, czystość (rozumianą jako „nie mam nic do ukrycia”) i dodaje kandydatce naprawdę dużo energii, ponieważ optycznie rozjaśnia i odmładza jej twarz. Generalnie ubranie się w całości w takim odcieniu jest niezwykle trudne i większość osób wyglądałaby mdło, jednak Hillary jasne kolory pasują to jej typu urody – tak samo jak wino pasuje do pizzy – więc nic tutaj nie mogę jej nic zarzucić. Wartość symboliczną tego koloru wyjaśniam na końcu tekstu, omawiając inny biały garnitur Clinton.
Okay, spodnie są jeszcze minimalnie za długie. Mimo wszystko w skali od 0 do 10 za ten ubiór daję mocne 9. Genialne dopasowanie kroju i kolorystyki do miejsca, osoby i momentu (Hillary tego dnia przyjmowała nominację na kandydata na prezydenta).
Tutaj widzimy bardzo typowy dla Clinton przykład połączenia tych samych kolorów, ale zwróćcie uwagę, że marynarka została wykonana z nieco innej tkaniny (być może dzianiny, trudno ocenić po zdjęciu, ale trochę przypomina to sweter) niż spodnie. Dodatkowo rękawy marynarki są podwinięte. Hillary ma też na sobie większą niż poprzednio biżuterię. W połączeniu z klasycznym szarym odcieniem całość jest zachowawcza, ale również lekko nonszalancka jak na wiek i stanowisko Clinton. Idealny wybór na wizytę w programie telewizyjnym Jimmy’ego Fallona. Duży plus za rozpięcie marynarki podczas siedzenia! I po raz kolejny idealnie niewidoczny makijaż i właściwie ułożone włosy.
Jeśli widzicie na tym zdjęciu Angelę Merkel, to wszystko z Waszym wzrokiem jest w porządku. To ona (Angela) przez ostatnie lata pokazywała, jak ma wyglądać kobieta na wysokim stanowisku państwowym. A zdaniem niemieckiej przywódczyni trzeba było po prostu wziąć męski strój i dodać do niego damskie kolory – i ubiór kobiety polityka jest gotowy. I chociaż teraz Theresa May stara się ze wszystkich sił podkreślić, że można być inteligentną kobietą i jednocześnie interesować się butami, to jednak jestem pewna, że uda się to dopiero jej następczyni. Zmiany nie dzieją się z dnia na dzień. Przypuszczam, że jeśli Hillary wygra wybory, to estetycznie skręci trochę w stronę swojej angielskiej koleżanki, ale na razie nie pozwala sobie na zbyt wiele – i bardzo słusznie. Mniej formalne sytuacje (wizyta w fabryce) podkreśla kostiumem w odważniejszym kolorze.
Z estetycznego punktu widzenia jest to dramat. Z politycznego – może być. Bluzko-koszulo-żakiet, który Hillary ma na sobie, jest czymś półformalnym, dzięki czemu nadaje się na wizytę w fabryce, chociaż lepiej sprawdziłoby się tutaj coś półsportowego. Szczególnie rażą beżowe buty z czubem, które nie pasują do miejsca, do reszty stroju też tak sobie. Mimo wszystko tego rodzaju ubiór jest dla Clinton dość charakterystyczny i stanowi pewnego rodzaju uniform, jednocześnie dając wyborcom sygnał, że nie poświęciła za dużo czasu nad dopasowywaniem do siebie różnych części garderoby, ponieważ miała na głowie ważniejsze sprawy. Niestety długości spodni znów ktoś nie przypilnował.
Nie da się ukryć, że konstruktor tych bluzko-żakietów nie jest najzdolniejszą osobą na świecie, ponieważ kroje ewidentnie wołają o pomstę do nieba. Mimo to uniformy tego typu są dla Clinton czymś, czym dla Thatcher była torebka, a dla Theresy May są buty. To niezwykle charakterystyczny element, który jednocześnie potrafi być zbroją trzymającą ciało w ryzach i czymś, co skraca dystans (m.in. dzięki wybraniu na przykład koloru różowego). Wygląda to brzydko, ale w przypadku wyborów prezydenckich wolę Hillary Clinton w tego rodzaju kostiumie (ang. pansuit) niż Magdalenę Ogórek w halce.
Co ciekawe, naprawdę rzadko widujemy Hillary w typowym kolorze wyborów prezydenckich, czyli w granatowym. Zdecydowanie woli ona żywsze odcienie, czego przykładem może być ten komplet w odcieniu znanym jako królewski niebieski. To świetny wybór na duże wystąpienie, gdzie jedna osoba musi zarazić swoją energią cały tłum. Zauważcie też (na pewno było to ustalone), że Hillary wygląda bardziej energetycznie niż Barack Obama. To symbolizuje gotowość do przejęcia najważniejszego stanowiska w państwie. Poza tym bardzo dobrze tutaj widać jeszcze jedną rzecz, na którą warto zwrócić uwagę, jeśli ubiera się polityka: podnoszenie rąk. Polityk musi być zawsze ubrany tak, żeby swobodnie i bez pokazywania brzucha mógł unieść rękę. To trochę tłumaczy te przeciwne konstrukcje ubrań Hillary.
Pierwsza debata z Donaldem Trumpem zaowocowała kolejnym bardzo dobrym kostiumem Hillary.
