Konkurs z marką Persil – wygraj pralkę i wiele innych nagród

A fotkę i opis można? :)

Zacznijmy od tego, że marzy mi się chatka zbudowana z kamieni. Taki domek, który byłby złożony z wielu zaokrąglonych skałek. Przed domem obowiązkowo doniczki z kwiatami. Ale wiecie, nie takimi przaśnymi. Chodzi o delikatne wrzosy, które wypełniałyby całe otoczenie cudnym zapachem. A w tej chatce? Same dziwy! Białe doniczki z lawendą, która uspokajałaby nerwy poszarpane codziennością. Wszystko tworzyłoby sielski, pełen domowego ciepła klimat. Wszystko w dobrym smaku, bez ani krzty kiczu.

Jestem ogromną fanką pasteli, błękitów i bieli. Takie kolory na pewno zdominowałyby wnętrze. Gdzieniegdzie znalazłyby się słonecznie żółte dodatki, które – niczym słońce Prowansji – rozświetliłyby przestrzeń i wprowadziły promyk ciepła. Wszystkie meble byłyby wykonane z litego drewna. Bez żadnych cukierkowych obić. Wszystko zachowane we wspomnianej kolorystyce. Nieco surowe, a jednak tak ciepłe i domowe. Ewentualnie, w niektórych miejscach, np. na kuchennych szafkach, umieściłabym ręcznie malowane wzory z lawendą w roli głównej. To byłoby coś, naprawdę! Ależ się rozmarzyłam…

„Styl prowansalski” należy do moich ulubionych – mieszkania urządzone na tę modłę wydają się bardziej przytulne, ciepłe. Zawsze mam wrażenie, że w takim domu czas się zatrzymał. Na razie mało u mnie rzeczy typowo prowansalskich, stworzyłam metodą decoupage kasetkę na „pierdółki”, ozdobiona jest lawendowymi motywami, lekko postarzona (shabby chic). W przyszłości, gdy moje dziecko już podrośnie i przestanie tworzyć „artystyczny nieład” w połączeniu z „artystycznymi malunkami” na ścianach, planuję urządzenie mieszkania w kolorach bieli i delikatnej, pastelowej fuksji. Na półkach, w niewielkich ceramicznych wazonikach będzie stała suszona lawenda, a w kuchni, w pięknych, ręcznie robionych doniczkach urośnie rozmaryn. W sypialni, zamiast zwykłych lampek, będą świeczki, podwieszone w… słoikach. Ściany ozdobię samodzielnie, uwielbiam robótki ręczne, chciałabym spożytkować energię (i pomysły), kolory oczywiście lawendowe :) Na koniec, na naszej miękkiej, kremowej sofie, położę pled, również samodzielnie stworzony, najlepiej patchworkowy, a w rogach „zasiądzie” mnóstwo poduszek w pastelowych odcieniach i poszewkach dzierganych na szydełku. W salonie, samotnie, niedaleko okna, będzie stało stare, bujane krzesło – moje marzenie.

hmm, taaaaak… mam zioła prowansalskie, których nigdy nie może
zabraknąć, jakieś fioletowo-lawendowe ściany…:D Mój mąż jest prawie
prowansalski bo kilka lat przebywał we Francji :D Może gdzieś znajdzie
się też preparat lawendowy na mole :) Poza tym nie mam niczego typowo
prowansalskiego, aczkolwiek bardzo podobają mi się wystroje wnętrz w
stylu lekkim, naturalnych, wzorowanym na Prowansji. Co chciałabym mieć
prowansalskiego? Widok za oknem- mieszkanie w starej francuskiej
kamieniczce, łany lawendowych kwiatów w ogrodzie, damski rower z
koszyczkiem pełnym darów natury, prowansalski klimat i… chciałabym
nauczyć się francuskiego. Jest to tak wdzięczny i piękny język, brzmi
wspaniale, romantycznie, intrygująco!

Z prowansalskich rzeczy w domu najbardziej chciałabym mieć taki oszałamiający widok na pola lawendy! Móc otworzyć okno i poczuć zapach, który mogę sobie teraz tylko wyobrazić.
Chyba założę w ogródku małą plantację lawendy. Szkoda, że mam mały ogródek ;)

Intensywnie pracuję nad posiadaniem w domu Prowansalczyka. Może to być mój dom, jego dom, albo jakikolwiek dom w dowolnej lokalizacji :) Idealnie byłoby mieć własnego Prowansalczyka w domu w Prowansji i w przerwach między korzystaniem z Prowansalczyka upychać stosy lawendy w szafach i dodawać zioła prowansalskie do ratatouille. Póki co mam lawendę i zioła, i umiem zrobić ratatouille, więc można powiedzieć, że jestem już w połowie drogi do celu.

Pierwsze skojarzenie co marzy mi się od dawien dawna to – słoneczna pogoda, mała chatka z wielkimi oknami i okiennicami z widokiem na altankę stojącą w polu lawendy, która kwitnie. Nawet nie chodzi o ten spokój, tu chodzi o ten klimat, który tworzą barwy, ciekawa architektura. Przed domkiem stałaby mała ławeczka z widokiem na całą okolicę ;)

w spiżarni zioła prowansalskie, w lodówce tapenada, w szafie haftowane woreczki z lawendą.
dziś na obiad – krewetki po prowansalsku (oliwa, czosnek, bazylia i nasza polska pietruszka)
marzy mi się schłodzone, różowe wino Bandol, wypite na ławeczce przed domem. i kot wygrzewający się na kamiennym gadku

ale ponieważ mieszkam w bloku, muszę zadowolić się jasnymi ścianami i dużym oknem, smakiem prowansalskiej kuchni i zapachem lawendowej sukienki

Jest ich niewiele ale są :) – zioła prowansalskie w kuchni, lawendowe świece i odświeżacze powietrza a także poduszeczki z lawendą na kilku pólkach w komodzie. Posiadam też lawendowy susz, który darzę szczególnym sentymentem, ponieważ jest to pamiątka z wakacji :)

Styl prowansalski kojarzy mi się przede wszystkim z całorocznym, pięknym słońcem, ogrzewającym Naszą Ziemię i Nasze ciała. Niezapomnianą chwilą na pewno stałaby się wycieczka do Prowansji – cudowne chwile i nieulotne wspomnienia. Krajobraz małych i skromnych domków z niebieskimi dachami i okiennicami, a tuż obok ogromne tarasy pełne porcelanowych donic z różnobarwnymi, kwitnącymi kwiatami.
Ja na codzień jestem fanatyczką kwiatów, ziół, którymi przyozdabiam mój dom – czym zarażam moją mamę, i jednocześnie studenckie mieszkanie, w którym przebywam na codzień, w studenckie dni, a weekendy spędzam w domu z rodziną.
Lawendowe zapachy są moimi ulubionymi – nadają się na każdy dzień i każdą sytuację. Poza większymi, rodzinnymi spotkaniami, podczas których przyozdabiam stół, z elementami kwiatów, świeczek lub kadzidełek, suszonych owoców oraz serwetek, lubię od czasu do czasu, na przykład w chwili relaksu zapalić lawendową świeczkę, uciec myślami od rzeczywistości, od nauki, od świata i problemów i oddać się zupełnie błogiemu uczuciu. Na samotne dni moim lekarstwem jest przede wszystkim przytulne przyozdobienie mego pokoju blaskiem świec, a największą radość sprawia mi gotowanie. Gotowanie każdego dania, próbowanie czegoś nowego, wyjście na targ po świeże owoce i warzywa – to jest coś, czego na codzień się nie robi, a co rzadsze to to, iż studencki nie często samodzielnie gotują, a ja to uwielbiam. Owoce, warzywa, różnobarwność i wszystkie zapachy przypraw, świeżej bazylii, ziół prowansalskich, oregano – i stworzenie czegoś nowego, pysznego, dla kogoś wyjątkowego, lub dla samej siebie – uczta dla duszy i ciała, dla kubków smakowych, dla zmysłu węchu i wzroku. Idealna kompozycja? Ja, kuchnia i lawendowa atmosfera!

O Prowansji piszą książki, wierze i piosenki. Dla wielu jest synonimem ziemi obiecanej. W zasadzie nie do końca wiadomo na czym polega ta magia, w czym tkwi sekret, ale za każdym razem, kiedy nos zostaje delikatnie podrażniony zapachem lawendy, to czuję się jak tak jakby tysiące km nie istniały, a świat byłe lepszy! To banalne stwierdzenie i pragnienie ale chciałabym mieć pole lawendowe takie duże, pachnące i fioletowe, no ogród dookoła domu też byłby wystarczający!

Jedynym akcentem w stylizacji prowansalskiej, który mam w swojej kuchni – to są kwiaty w doniczkach, a dokładniej zioła: lawenda albo rozmaryn – ładnie wyglądają, pięknie i intensywnie pachną w momencie podlania, a jednocześnie wykorzystuje je do kąpieli relaksujących i rozluźniających :)
Bardzo bym chciała mieć sypialnie w takim stylu prowansalskim – kobiece, delikatne zdobienia i drewno, niewielki misz-masz firanek, decoupage’u, koronek i napisów francuską czcionką. Mmmm… tylko spać!

W mojej sypialni zawiesiłam maleńki płócienny woreczek z suszonymi kwiatami lawendy…i one są jak na razie jedynym widocznym symbolem Prowansji, którą noszę w sercu. Nigdy tam nie byłam, ale sporo o tym miejscu czytałam i oglądałam, tak, że stało się ono moim tajemniczym duchowym schronieniem, do którego zaglądam ilekroć czuję się wyczerpana tym, co mnie w prawdziwym świecie smuci, boli i martwi. Bardzo chciałabym jakieś akcenty mojej zaczarowanej krainy Prowansji umieścić we własnym domu, boję się jednak, żeby przez nieuwagę nie popełnić błędu i nie obedrzeć tych elementów z magii. Na początek chciałabym przenieść do domu trochę więcej światła i delikatnego zapachu kwiatów wpadającego do wnętrza z wiatrem, który lekko poruszałby firankami w oknach. To dałoby właściwy nastrój dla wprowadzenia kolejnych cech mojej Prowansji: radości, łagodności, bezinteresowności i czasu dla najbliższych. Chciałabym gorąco, aby taka Prowansja emanowała również na innych ludzi, ale wiem, że to bardzo trudne zadanie wymagające ogromnej precyzji…Dlatego na razie zawiesiłam w mojej sypialni zaledwie maleńki, płócienny woreczek z suszonymi kwiatami lawendy…Kiedyś zrobię następny krok…

hmmm my póki co mieszkamy z mężem w domu rodziców więc za dużo do zmian nie przykładam tu ręki z nadzieją, że za ‚moment’ wyprowadzimy się do swojego gniazdka, ale do rzeczy…co teraz mam w stylu prowansalskim…a no duuużo uzbieranych mebli czekających na renowację i pobielenie oraz co jest typowo prowansalskie-mamy mnóstwo bibelotów;) zbieram je na allegro lub na ‚pchlim’targu ‚na zaś’ czyli do naszego nowego mieszkania:) mam w głowie pełno pomysłów i wizji jak nasze miejsce będzie wyglądało:naturalne, autentyczne i w swej prostocie wyjątkowe. W mojej głowie jako pierwszy zrodził się pomysł na kuchnię…właśnie taką stylizowaną na francuskiej wsi, mi tez kojarzy się to z takim ‚babcinym’ wnętrzem, pojawiła się wizja pachnących ziół w kuchni, słoiczki z przyprawami, dużo drewna, biel a na środku wielki rodzinny stół decoupage, białe krzesła z wielkimi lnianymi poduchami….rozmarzyłam się znowu:) chciałabym aby w takiej stylistyce powstała reszta pomieszczeń…oby mi się udało bo wiem, że wybrałam sobie ciężki orzech do zgryzienia:)

Nareszcie nadszedł ten czas-mogę wejść do środka.
Chwytam za mosiężną klamkę i otwieram piękne, dębowe drzwi.
Wrota te ozdobione są witrażem- kwiaty lilii odbija piękne światło przy zamknięciu ich za mną.
Po lewej stronie od razu spostrzegam owalne, białe lustro zdobione po obu stronach delikatnym kwitami.Poniżej stoi stara,pomalowana w kolorze ecru, skrzynia, na które leżą mięciutkie poduszki.
Z przyjemności siadam i zmieniam szpilki na fioletowe puchate kapcie. Ide dalej, ponieważ zapach ziół prowadzi mnie przez przestronny salon z belami na suficiei niebiańskim firankami, do kuchni marzeń.
Spoglądam na zegar z wieżą Eiffla w tle -hmm dopiero godzina 9.
Oświetlona porannym światłem przestrzeń ukazuję cudowne kremowe meble,oszklone i z drewnianymi blatami.
Okap upiększony maleńkimi kafelkami z stylu francuskim, do którego przytwierdzone są warkocze z czosnku i suszonych ziół.Wyspa to nie tylko szafki,ale też barek pełen różnorakich win.
Ogromny stół gotowy do przyjęcia gości: porcelanowa zastawa, świeże owoce, kwiaty w wazonie, imbryczek do herbaty
i nagle…..widzę…. na wprost taras…wypełniony doniczkami wielobarwnymi roślinami.
Z przyjemnością stawiam stopy na drewnianej podłodze i kładę się na bardzo wygodnym błękitnym leżaku.Widok na ogród uspokaja ….i nagle głos z daleka…”Mamo”….i kolejny raz…”Mamo!”……..otwieram oczy……..”Mamo idę dziś do szkoły??””
no tak to tylko prowansalski sen…….rzeczywistość woła:)

Prowansja jest niczym mityczna kraina – wielu o niej mówi,
śni; niewielu jej doświadczyło.

Dotknęłam Prowansji jedynie na zdjęciach. Nie… jeszcze dawno
temu w Tczewie. Koncertujący tam zespół z Prowansji po swoim występie wręczał
pęki lawendy. Wtedy po raz pierwszy jej dotknęłam i poczułam zapach.
Pachniałyśmy z mamą radością, pachniał pociąg, pachniały rozmowy z zafascynowanymi
współpodróżnymi. Później ta lawenda stała w różnych miejscach w domu –
pachniała niezmiennie czymś mistycznym.

Dalej dla mnie tak pachnie. Dlatego jest w doniczkach na
balkonie, zasuszona w ozdobnym słoju, pokruszona pośród kadzidełek. Rośnie w ogrodzie
nad jeziorem, gdzie udaje pola prowansalskie. I jeszcze w biurze zamknięta w
kroplach olejku w centrum Warszawy, gdzie fascynuje pozostałych swym szeptem
między kliknięciami myszki.

Pociągnęły mnie za sobą kolory Prowansji – fiolet lawendy,
szarości ulic, biel ozdób i metaliczna zieleń łodyg. Zafascynowało powietrze –
zawsze takie przejrzyste i pachnące, choć przecież czułam je tylko na zdjęciach.
Także w moim domu jest fiolet kwiatów, konewek, poduszek i mydełek. Na ścianach i podłodze
króluje szarość jako piękne tło dla każdego innego koloru i dla białych ramek,
aniołów i doniczek. Metaliczna zieleń łodyg….
Jest dla mnie najtrudniejsza.
Chciałabym mieć kanapę w kolorze metalicznej zieleni łodyg lawendy. Taką z
pledem fioletowym i tomikiem Pawlikowskiej na brzegu. Piłabym ciepłą herbatę z
imbirem opatulona w pled, a Pawlikowska niosła by moją kobiecość.

Prowansja to dla mnie jeszcze smaki, czystość i dbałość o
wygląd świata, który mnie otacza. Na początku chleb – zdrowy, chrupiący i
aromatyczny; później mieszkanie – uporządkowane i przyjazne; a na końcu
duperelki – serwetki, talerzyki wśród wygrzebanych na strychach szafek i starych
słojów. I ważne, aby było słońce pośród tego wszystkiego, by ogrzewało i
dodawało otuchy.
Bez słońca Prowansja nie pachnie i nie wrzyna się w pamięć.

Czy jest lawendowa konfitura? Też bym ją chciała.

W moim domu zbyt wielu prowansalskich elementów nie posiadam, jednak w stylu prowansalskim wnętrze pewnego pokoju układam. Zacznę od tego co w tym stylu posiadam, a później czego posiadanie w przyszłości zakładam. Otóż w moim domu piaskowe kolory ściany, w pokoju dziecięcym malunki ręczne „odlatujące bociany”. Kuchnia lekko staroświecka, w drewnianym stylu utrzymana, tak by nowoczesność w kuchni nie była zatrzymana . Blaszane koguciki, zegary z kurakami , małe hodowle z ziółkami . A najlepsza łazienka, w niej mam dwa piękne wiejskie elementy które do tego stylu nawołują , pralkę franię (w jasnożółtym kolorze, dość starą , lecz zipiącą jeszcze , nie wiem jak długo) oraz lawendową roletę na oknie .

W moim domu planuję wykończenie pomieszczenia do „rodzinnych zabaw”. Przy mojej szóstce dzieci naprawdę ciężko jest w każdym pokoju bawić się osobno, później to sprzątać, a na końcu prac ciuszki po zabawie . Chciałabym aby owy pokój był oznaką harmonii, ciepła, wrażliwości i rodzinnego spokoju. By pokazywał miłość, a jednocześnie stonowanymi kolorami zachęcał do zabaw. Co mam na myśli ? Otóż meble wykonane przez męża (on lubi majsterkować, i z wielu drewienek cuda wyczarować), olbrzymi obraz lawendowej łąki (bo kolor fioletowy uspokaja, a wpatrując się w taki obraz będę pewna, że nerwy będą pod kontrolą , nawet gdy zobaczę stertę brudu i stertę ubrań do prania) . Marzą mi się także drobiazgi w ilości dużej, donice z kwiatami, skrzynki z roślinkami, wazony przeróżnych kształtów, świeczniki , tace, obrazy, malunki , poduszki, pościel ….. Cóż mogę rzec, zakochałam się w tym stylu przeszło rok temu . Wtedy zrodziła się moja pasja, moje uwielbienie wszystkiego co z elementami prowansalskimi mogłoby się wiązać . Styl ten idealnie odzwierciedlałby moją liczną, kreatywną rodzinę, naszą miłość i zaangażowanie do naturalności.

Mam w domu doniczki, ściereczki, lniane woreczki, pudełka i inne drobiazgi z motywem lawendy oraz przepiękny obraz z polami, na których rośnie. Zasuszone bukieciki tej rośliny stoją w kilku miejscach i wiszą w szafach. Od wielu lat kocham ten wyjątkowy region Francji, więc ucieszyła mnie moda na Prowansję, dzięki której mogłam łatwo ozdobić nimi kuchnię. Kojarzy mi się z miłością, domem, ciepłem, naturą. Uwielbiam jej klimat i szeroki wachlarz zapachów. Odkąd Persil wypuścił na rynek produkty z tej serii kojarzy mi się także z łazienką. Niestety, w moich okolicach nie mogę ich znaleźć, a bardzo chciałabym je mieć, aby aromat lawendy, tak jak w reklamie, przywoływał wspomnienia. Wtedy w każdym miejscu domu oraz poza nim zawsze miałabym przy sobie Prowansję, choć i tak mam, bo mieszka w moim sercu.

Zachwyciła mnie nagroda główna, bo moja ukochana ma odwieczny problem w odmierzaniu ilości proszków i płynów – zawsze daje ich za dużo – czego efektem są nie wypłukane, poplamione na biało ubrania. Nie wiedziałem, że istnieje taki sprzęt i bardzo chciałbym go mieć, aby móc nosić ciemne ciuchy. ;-) Tak, wiem. Mógłbym prać sam, ale też nigdy nie wiem, ile czego i do którego otworu wsypać/wlać :-) Kapsułki w sklepach w pobliżu mojego domu są, niestety, towarem – marzeniem. Nigdy ich tam nie widziałem. Podoba mi się kolaż z nagrodami konkursowymi. Budzi we mnie domatorskie uczucia. To wszystko pachnie nie tylko lawendą, ale i ciepłem ogniska domowego oraz bezcenną, rodzinną atmosferą. Właśnie z tego względu wszystko, co prowansalskie, jest mile widziane w naszych progach.

Czy Prowansję można zabrać do domu? Sceptyk i realista powie, że to niemożliwe, a ja jako osoba przepełniona optymizmem i pomysłami na życie mówię zdecydowanie, że tak! Wystarczy odrobina wyobraźni, trochę pieniędzy a nade wszystko umiejętność kreowania świata wokół siebie! Pomysł jaki chodzi mi po głowie od dłuższego okresu czasu jest specyficzny, ale biorąc pod uwagę moje wykształcenie i pasję przyrodnika, którą wyssałem chyba już z mlekiem matki jak najbardziej realny i oryginalny. W swoim domu mam już wytyczoną przestrzeń – przestrzeń, której zamierzam wybudować ogród zimowy! Wiecznie zieloną i przepojoną zapachem małą krainę, która dzięki specjalnemu doborowi roślin odwzoruje tak specyficzną dla rejonu śródziemnomorskiego makchię. Wrzośce, mirt, czy nawet tak egzotyczne drzewa jak cedr atlaski i poziomkowiec można w niebywale łatwy sposób nabyć i wkomponować we własny ogród. Dzięki takiemu połączeniu doznań estetycznych, a nawet zapachowych (cedr posiada piękny korzenny zapach), Prowansję, którą do tej pory zabrać do domu mogliśmy jedynie w postaci zdjęć z wakacyjnej wyprawy – możemy przenieść w nasze wnętrza, możemy ją poczuć, a nawet uczynić częścią naszego życia. Tak niewiele niekiedy wystarczy, aby szarość dnia przemienić w ogród życia.

Na początku zacytuję Twoje zdanie:

„Na pewno każdy z Was kojarzy zdjęcia ogromnych, fioletowych pól. Przyznam szczerze, że obsesyjnie marzę o możliwości zrobienia takiego zdjęcia. Oczywiście trudno sfotografować w jakiś inny sposób pole i mogę sobie to pooglądać w wyszukiwarce obrazów, ale jednak swoje zdjęcie to swoje zdjęcie”

i w nawiązaniu do tych słów odpowiem: mój ‚prowansalski element’ to właśnie zrobione przeze mnie (takim jeszcze starym, wysłużonym, analogowym aparatem) zdjęcie, które oprawione w ramki stoi obok monitora. Między szybkę a ową fotografię wetknęłam zasuszoną i wypłowiałą gałązkę lawendy, którą dziesięć lat temu zerwałam chwilę po uwiecznieniu ogromnego, rozgrzanego słońcem fioletowego pola. To jest najbardziej prowansalska rzecz, jaką mam i nic więcej nie potrzebuję – gdy zerkam na zdjęcie, Prowansję mam we własnej głowie ;)

najbardziej klasycznym dla mnie skojarzeniem nie są pola lawendy i błogi spokój, a…
zioła prowansalskie
to element,który mam zawsze w swoim domu :) zapach i smak tej mieszanki to moje wspomnienia błogich, spokojnych dni spędzonych w kuchni. takie delikatne leniuchowanie przy wdychaniu połączonych aromatów rozmarynu, bazylii i lawendy. Od paru lat samodzielnie wykonywane mieszanki ziół prowansalskich to mój hit prezentowy-każdego roku koło lutego sadzę swój ogródek balkonowo – parapetowy. już koło maja zamykam dojrzałe gałązki w słoiczki, koło jesieni dorzucam gałązki lawendy. Bardzo dobra rzecz, gwarantująca uśmiech u obdarowanego ;)

Prowansja. Nazywam ją w duchu „sielską elegancją”. Zapachem, estetyką i
filozofią przestrzeni odzwierciedla wszystko, o czym marzę w życiu –
harmonię, czystość i beztroskę. Ideałem byłby mały domek nad Morzem
Śródziemnym w pobliżu Lazurowego Wybrzeża, kryjący w swych murach
prowansalską, autentyczną historię i klimat. Nierealny sen z którego
wybieram małe elementy i wrzucam w szarą, codzienną rzeczywistość, by
nabrała owej sielskiej elegancji. Zaczęłam skromnie, od książki Petera
Mayle. Jego sen się spełnił i odnalazł swe przeznaczenie właśnie w
Prowansji. Chłonęłam i dzieliłam jego radość i poczucie spełnienia
całymi wieczorami, paląc świeczki zapachowe z lawendowym aromatem
unoszącym się po moim niewielkim mieszkaniu. Gdy ich płomień migotał na
nierówno wygładzonych ścianach, dostrzegłam w tej niedoskonałości pewne
piękno. Po paru miesiącach zamieniłam jedno z malutkich pomieszczeń w
moją prowansalską świątynię, zaczynając właśnie od wyeksponowania
ściennych nierówności. To, co inni próbują osiągnąć dekoracyjnymi
tynkami i strukturalnymi farbami, u mnie już istniało jako wynik
ludzkiej ułomności i braku profesjonalizmu. Stare, drewniane meble z
piwnicy szybko odnowiłam z pomocą męża przyjaciółki i wybarwiłam na
rzekomo nudną biel. Ileż ona nabrała klasy w połączeniu z pastelowymi
dodatkami w kolorze błękitu i delikatnej zieleni! Na prawdziwą terakotę
na podłodze nie miałam szans, ale poradziłam sobie tanim sumptem
używając resztki wykładziny na wyprzedaży. Odwagi starczyło mi na
pomalowanie na niebiesko drzwi i stolarki okiennej jedynie od wnętrza
pokoju. Właściciel budynku nie przeżyłby Prowansji na froncie, nawet
gdybym przekupiła go butelką znakomitego Côtes de Provence. To nic, że
nigdy w oknie nie zawisną przepiękne okiennice, które zapraszają
zawadiacko promienie słoneczne do środka. Mój prowansalski pokoik jest
ciemny, jak gdyby owe okiennice były zawsze zamknięte, ale ma dusza
jaśnieje radością, gdy otulam się w nim śnieżnobiałą, lnianą tkaniną,
siadam na starym fotelu i czytam książki. O życiu, w którym szukam
ukojenia. O Prowansji, której beztroskę chciałabym wdychać każdego dnia.
O marzeniach, które przecież czasem się spełniają. Nawet jeśli mają
postać tak przyziemną jak nowa pralka…

krzyzanskahio@gmail.com

Z Prowansją kojarzą mi się dwie rzeczy: lawenda i zioła prowansalskie. Płócienny woreczek z lawendą trzymam w szafie, zaś na oknie rośnie mój mały prowansalski ogródeczek. Oregano właśnie zaczęło kiełkować :) Poza tym całkiem przypadkiem jakieś 2 tygodnie temu, trafiłam w internecie na piękne zdjęcie pól lawendy. Nie było innej opcji jak ustawienie tego widoczku na tapecie komputera. Teraz za każdym razem gdy otwieram laptop, mam przed oczami ten nieziemski widok. Fiolet kwiatów, a w górze błękit nieba. Wystarczy jedno spojrzenie i już jestem w Prowansji!

Studia spędzone poza rodzinną miejscowością, a co za tym idzie: brak stałego swojego miejsca zamieszkania i częste przeprowadzki, niestety ograniczają możliwości aranżacji mieszkania według własnych upodobań. Jak sobie radziłam z przeniesieniem domowego klimatu z mieszkania do mieszkania przez kilka ostatnich lat? Najprostszym rozwiązaniem było tworzenie wymarzonej atmosfery za pomocą czegoś, co będę mogła uzyskać wszędzie: zapachu. Zimą były to najczęściej ciepłe korzenne, cynamonowe nuty. Wiosną i latem? Wtedy miałam ochotę na coś bardziej świeżego i relaksującego, więc wybór padał oczywiście m.in. na zapach lawendy. Oczarowanie tym kwiatem: zarówno jego zapachem, jak i wyglądem, trwa już kilka ładnych lat, tzn. odkąd w liceum miałam okazję być na wycieczce w południowej Francji. Najlepszym patentem na wyczarowanie lawendowej aury w domu jest lawendowy olejek eteryczny dodawany do kąpieli, kosmetyków, czy też prania. W łazience mam też również sporo lawendowych kosmetyków (żele pod prysznic, mydełka, balsamy). Od przyjaciółki dostałam kiedyś woreczek z suszoną lawendą, który trzymam w szafce z bielizną. Nieodłącznym elementem są też świeczki zapachowe. Tych kilka elementów pozwoliły mi na utworzenie swojej „przenośnej Prowansji”, możliwej do uzyskania gdzie tylko się znalazłam. Zapach ten ma właściwości relaksujące i nie ma nic lepszego po ciężkim dniu, jak SPA z użyciem lawendowych kosmetyków, rozpaleniem kilku świeczek i kieliszkiem dobrego (francuskiego!) wina. Już za kilka miesięcy planuję zakup własnego mieszkania i tam na pewno przynajmniej jedno pomieszczenie zaaranżuję w prowansalskim stylu. Nie zdecydowałam jeszcze, czy będzie to kuchnia czy łazienka, ale na pewno zdecyduje się na jasnobrązowe meble, białe doniczki z lawendą, a dopełnieniem stylu będzie przełamanie jasnych elementów fioletem i miętową zielenią.Oczywiście w przyszłości nie zrezygnuję z wypracowanych już metod, czyli tej niematerialnej warstwy prowansalskiego stylu, którą udaje mi się oddać za pomocą lawendowego aromatu.

Spoglądam przed siebie. Razi banalność przestrzeni.
Za dużo szarości. Za dużo cieni.
Wdycham zapach nicości. Zgniłej rutyny.
Wolę zamknąć oczy. Podnieść wyobraźni kurtyny.

Jasność. Biel radością delikatnie złamana.
Zanurzona w lawendowym jeziorze. Lnu ciepłotą ogrzana.
Niebiańskim kolorytem umalowana okiennica.
A za nią pola beztroski. I winnica.

Piaskowe ściany kryją malowidło w ramie.
To Cezanne przyparty do muru na ścianie.
Tymianek nozdrza świeżością zaczepia.
A człowiek w ten sen coraz głębiej ucieka.

Prowansja. Kraina zamkniętych mych oczu.
Dążenie i wspomnienie na zakurzonym przeźroczu.
Głęboki wdech. Napełniam nią płuca.
Banalność ucieka. Rutynę odrzucam.

Otwieram oczy. Szarość bez zmian. Jaka była.
Lecz ja wciąż czuję Prowansję.
Bo dusza aromatem się wypełniła.

Elementem-ewenementem z akcentem prowansalskim w moim domu jest… sokół wędrowny. Ten jeden z najpiękniejszych i najszybszych ptaków świata, który zagościł na stałe w progach mojego domostwa, pochodzi z Prowansji właśnie. Jestem sokolnikiem zakochanym w tym wyjątkowo uroczym rejonie Francji. Za moim domem, aż po widnokręgu kres rozpościera się lawendowe pole. Codziennie wychodzę w nie z „królem przestworzy”, by puścić go w podniebną przestrzeń. Od czerwca do września towarzyszą nam falujące lawendowe łany, które dodają uroku i sprawiają, że razem przenosimy się na prowansalską ziemię. Puszczam wtedy z sokolniczej rękawicy sokoła wędrownego i tylko dźwięk dzwoneczków oznajmia mi, że skrzydlaty drapieżnik „dotyka chmur”. Mały punkcik osiągający zawrotną prędkość tam wysoko, na tle filetowej połaci pól, jest jak rysunek kreślony przez abstrakcjonistę. Kiedy po skończonym i udanym oblocie siedzę z „drapolem” na środku lawendowego pola, czuję, że tutaj na miejscu mam swoją Prowansję. Częściowo tak jest, gdyż prowansalski sokół wędrowny i odurzający zapach najpiękniejszych kwiatów świata są w moim zasięgu. W przyszłości chciałbym bardzo być organizatorem pokazów sokolniczych na tle lawendowego pola. Skrzydlaty cud przyrody na tle filetowej idylli to obrazek, który zapada w pamięć i którym chciałbym podzielić się z innymi. Spojrzenie brązowych, pięknych oczu sokoła wędrownego, w których odbija się lawendowy bezkres, to niezapomniane przeżycie, które mam nadzieję udzieli się każdemu, kto zechce nas podziwiać. W ten sposób kawałek sokolniczej Prowansji będę mógł przechowywać z moimi gośćmi w swojej pamięci przez długi czas.

Prowansalskie elementy w moim domu to… kruche ciasteczka! Biscottes de Provence!
Idealna kompozycja aromatów kopru włoskiego, bazylii, rozmarynu i tymianku.
Łączona z konfiturami, żurawiną i powidłami… albo…
jako idealny kruchy spód gorgonzoli, twarogu lub sera pleśniowego. Podane z butelką wina smakują obłędnie.
Można odpłynąć. Będąc w Polsce można poczuć klimat prowansalskich pól… istna piknikowa sielanka w promieniach prowansalskiego słońca.
I kto by pomyślał, że wystarczy upiec kruche ciasteczka na bazie prowansalskich ziół by klimatyczną Prowansję czuć w domu każdego dnia? :)

A co prowansalskiego chciałabym mieć? Wspomnienia! Wspomnienia z podróży do słonecznej Prowansji!

Długo szukałam swojego stylu, zmieniało się moje życie, moje
priorytety, zmieniłam się ja. Teraz już wiem, że w życiu najważniejsze są miłość,
rodzina i spokój i właśnie te wartości odnaleźć można w charakterze mojego
wnętrza. Prowansja? Wkradła się do mojego mieszkania nieproszona, okazała się
jednak mile widzianym gościem i stałą się domownikiem. Ściany mojego salonu
zdobią białe cegiełki w stylu vintage, pięknie odbijają światło wschodzącego
słońca i stanowią doskonałe tło dla postarzanej komódki. Na kanapie mam kilka
białych poduszek z napisami w stylu retro (kupione w jednej z sieciówek),
szczerze mówiąc obawiam się, że oryginalny styl Prowansalki nie uwzględnia
takich dodatków, jednak świetnie się one komponują z pozostałymi elementami
wystroju J Lawenda – najchętniej motyw tego nienachlanie
pięknego krzewiku umieściłabym wszędzie! Mam kilka doniczek z popękanej
kamionki, w których zamieszkują małe, fioletowe roślinki. O czym marzę? O prawdziwej,
drewnianej podłodze, przywołującej klimat śródziemnomorskich willi. Marzę o
białej, koronkowej pościeli oraz białej toaletce, przy której będę mogła stroić
się do letnich kolacji. Kocham swój dom, jednak tym, czego w moich
prowansalskich dekoracjach brakuje najbardziej jest odrobina prawdziwości,
dlatego prowansalskim elementem o którym marzę najbardziej jest zdjęcie mojego narzeczonego
i mnie na tle bajkowych pól lawendowych ozłoconych blaskiem zachodzącego
słońca. Cóż marzenia są w końcu po to by je spełniać…

Jeśli chodzi o ubieranie marzeń w słowa… zawsze miałam z tym
ogromny problem… zdecydowanie łatwiej mi to wizualizować… Styl prowansalski to
inspiracja dla wielu ludzi przy dekorowaniu mieszkania… jedyne co posiadam
obecnie związanego z Prowansją, to wino na półce (czeka na specjalną okazję),
zawsze – ale to zawsze mydełko lawendowe w szafie, do tego piękne filiżanki
otrzymane od teściowej w prezencie z Almi Decor (jedna stoi na stole w kolażu).
Z moim narzeczonym właśnie jesteśmy na etapie wyposażenia i wykańczania naszego
pierwszego wspólnego gniazdka, więc wciąż po głowie chodzą mi remonty.

Co bym chciała mieć prowansalskiego? Przede wszystkim
wieeeelkie okna w domu, przez które wpada ogrom słońca każdego dnia… do tego
marzy mi się wdzierający przez okna do mieszkania bluszcz i dłuuuugie, jasne zasłony.
Konieczna jest komoda ze świeżo upieczonym chlebem lub pachnącymi świecami. Do
tego gruby fioletowy dywan przypominający pole lawendy…

Chcecie zobaczyć metamorfozę pokoju na ten wymarzony?!
Proszę bardzo! (szczerze? Obawiałam się, że nie skończę robić tej wizualizacji
przed zakończeniem konkursu – a wtedy musiałabym się ugryźć w nos!)

Jadalnia i wspólne posiłki – to dla mnie aspekt ważniejszy
niż jakikolwiek inny. To przez wspólnie spędzony czas z bliskimi tworzymy
nierozerwalne więzi!!!

P.S. Oświadczam, iż powyższy kolaż został stworzony tylko na
potrzeby konkursu na blogu http://blackdresses.pl/
Jest to puste pomieszczenie w domu teściowej „=)

(mam nadzieję, że się uda powiększyć zdjęcie)

Prowansalskie wspomnienie w moim domu – plan rowerowej wycieczki po Prowansji sprzed 4 lat! Niezapomniane wspomnienia! Chciałbym to jeszcze raz powtórzyć.
A oprócz tego lawendowa sól do stóp! Najlepsza! Nie zdradzę marki by nie robić reklamy ;)

Kiedy byłam jeszcze młoda, piękna i
ciekawa Świata, marzyła mi się podróż do Prowansji. A jak
o czymś marze…to zrobię wszystko by to doprowadzić to do
rzeczywistości.

Znalazłam mały pensjonat w urokliwej
wiosce pod Antibes, spakowałam się …i zabrawszy po drodze moją
Miłość i ruszyłam :)

Te wakacje stały się jednym z
najwspanialszych wspomnień z mojego życia, z których coś
przywiozłam… A mianowicie ogromne biurko :) W pokoju, który
wynajęliśmy znajdowało, się stare, duże i zniszczone przez czas
biurko. Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia :)

Gospodarzami pensjonatu było cudowne,
starsze małżeństwo które nie od początku chciało mi to
biurko sprzedać :)

Byłam w stanie oddać wszystkie swoje
oszczędności, sprzedać całą swoją walizkę i gratis dołożyć
chłopaka :) Ale nie było takiej potrzeby. Ostatniego dnia
gospodarze powiedzieli, że jeśli załatwię sobie transport…to
mogę sobie te biurko wziąć, tak po prostu… za symboliczne 1 euro
:)

Sprowadzenie go trwało 2 miesiące i
nie było tanie..ale warte wszystkiego. Odnawiałam je rok..ale za to
sama, samusieńka. Kiedy przy nim siadam, wspominam doskonałą
Prowansję, niepohamowaną radość ze spotkania cudownych ludzi oraz
wakacje pełne przygód :)

Jak się cieszę!!! :D :D :D Dziękuję!!! :****** Gratuluję Kasi pralki i pozostałym zwyciężczyniom nagród. :D