A jednak istnieje świat poza informacją prasową

Jak dla mnie to dwa typy: Andrzej Chyra (za role np. w Długu czy lżejszych filmach jak np. Pieniądze to nie wszystko :D) oraz Stanisława Celińska za te wszystkie „role nic”, drugo- i trzecioplanowe, za te stare, brzydkie baby, za te gospodynie domowe i baby plotkary :)
A teatr uwielbiam, ciągle zbyt rzadko w nim bywam, więc ten konkurs-niekonkurs spada mi jak z nieba!

Fajne wykonanie i wielki plus za zorientowanie w tym, co się dzieje na blogu. Wyszło to fajnie. Nowa jakość w teatrze. Mam nadzieję, że inne teatry pójdą tą drogą.

A sam wybrałbym Maję Ostaszewską. Szczerze mówiąc jestem bardzo ciekaw jej gry, choć widziałem wiele produkcji, w których grała. Byłem przekonany, że wiem już właściwie o niej wszystko. Czułem, że jest to dobra aktorka, ale trochę nudna, bardziej drażniąca niż wzbudzająca zachwyty. Albo nawet gorzej – nie wzbudzająca żadnych emocji, a to chyba gorsze niż wkurzanie widza. Żyłem z taką świadomością od długiego czasu. Przyznaje, że nie widziałem wszystkich produkcji (filmowo/serialowych) z jej udziałem. Wszystko zmieniło się po…. obejrzeniu „Przepisu na życie”, w którym gra jedną z ważniejszych ról.

I nagle… olśnienie, zauroczenie i uwielbienie. A przy okazji odświeżenie. Maja zaskoczyła mnie swoją nieprawdopodobnie komediową grą. Wcieliła się w tak absurdalną postać i udało jej się sprawić, że jej bohaterka była zarówno lubiana przez widzów, jak i była obiektem niewinnych żartów. Wielu aktorów wspomina, że gra w komediach jest najtrudniejsza. Maja na ekranie wygląda tak, jakby przychodziło jej to zupełnie naturalnie. Choć ta rola była typowo komediowa, to zmieniła też moje podejście do całego dorobku Ostaszewskiej. Zobaczyłem po raz kolejny jeden z filmów, w którym grała i poczułem się, jakbym oglądał nagle inny film. Zwróciłem uwagę na jej delikatną, ale bardzo mocno zarysowującą postać, grę aktorską. I dotychczasowa nudna osoba, nagle wydała mi się jaśniejącą postacią w filmie. Może dojrzałem do oglądania Mai? Sam nie wiem. Jestem za to bardzo ciekaw jej występów w Teatrze i szczerze mówiąc, gdy myślę, że mógłbym ją zobaczyć na żywo, a nawet z nią porozmawiać, to bardzo się emocjonuję :).

Zdecydowanie Magdalena Cielecka w roli Haliny Poświatowskiej w filmie
„Jak narkotyk”, gdzie w hipnotyzujący sposób zagrała poetkę, której
największą pasją było życie: „Kocham życie, przyjacielu, i nawet wtedy, kiedy zraniło mnie tak
bardzo, że przez krótką chwilę zapragnęłam umrzeć, nawet wtedy nie
popełniłam zdrady.”

Jestem zauroczona tym że dostaliście tak indywidualne zaproszenia. Widac ze przegladali Wasze blogi i wybrali fajne informacje.
Chętnie bym poszła na spektakl z lubym, który również jak Ty jest fanem Pana Rafała. Ja za to uwielbiam Panią Danute Stenke- za gre aktorską, za charakter, za bardzo mądre wywiady. Kiedyś obiło mi się że jest polską Meryl Streep. Prześledziłam obie panie i rzeczywiście obie mają niesamowitą lekkość grania czy to w komediach czy dramatach. Dodatkowo bardzo cenie Pania Stanisławe Celińską za dobitny i twardy charakter na scenie i jej głośną i dominującą grę aktorską.

Danuta Stenka, bo od kilku lat adoruję ją jak mogę. Uosobienie kobiecego piękna, od ról samotnych, porzuconych do wielkich i niesamowicie silnych postaci. Jacek Poniedziałek, bo powściągliwy, a jednocześnie magnetycznie przyciągający. I, na koniec, ale nie ostatnia, Maja Komorowska, bo kiedyś nie cierpiałam. Teraz jestem zachwycona enigmatyczną siłą, która w niej drzemie i wcale nie potrzeba do tego krzyku wielu młodych aktorów. Pokazuje (choć niczego nie musi udowadniać, bo jest klasą samą w sobie), że potęga to nie rozhisteryzowanie, ale spokój. Warsztat to nie ilość min zrobionych na minutę, ale umiejętność w jednym wyrazie twarzy pokazać smutek, rozpacz, rozstrojenie. Jest taka scena w Pianistce z Isabelle Huppert, gdy gra tylko twarzą ( w łazience, to kontra do młodzieńca, który jej pożąda) gwałt. Niezwykłe. To ten sam rodzaj aktorstwa. We Francji jest Isabelle Huppert. W Polsce Maja Komorowska, Danuta Stenka i Krystyna Janda.

Akcja świetna, oby tak dalej na kulturalnych deskach teatrów się zmienialo!
Osobiście fascynują mnie wcielenia aktorskie Danuty Stenki. Niestety nie udalo mi się jej zobaczyć w teatrze, ale różnorodność ról filmowych(tych serialowych i filmowych na duzym ekranie) sprawia, że budzi sie we mnie ogromny szacunek do tek aktorki. Szaleństwo w ,,Nigdy w zyciu”, pewność dzialania w ,,Nad życie” oraz zywiolowość kobiety biznesu z ,,Lekarzy”. Spotkajmy się na spektaklu :)