Nie zapowiadało się

„Nie zapowiadało się”, powiedziała do mnie wczoraj Aleksandra, kiedy zdradziłam jej tajemnicę największej zmiany, jaka zaszła w moim życiu. „Kiedy cię poznałam, to się nie zapowiadało. Nawet nie tyle, że pójdziesz w tym kierunku, ale że w ogóle się aż tak bardzo rozwiniesz i tyle rzeczy będziesz ogarniać”.

Cóż, skłamałabym, gdybym nie przyznała jej racji. Wyliczając kiedyś na jednym tchu swojemu wychowawcy z liceum, co teraz robię, zakończyłam listę sukcesów tym samym zdaniem: „I co, sorze, nie zapowiadało się?”.

Potwierdził.

Nigdy nie byłam najlepszym uczniem w klasie. W podstawówce byłam bardzo dobra, w gimnazjum już tylko dobra, a w liceum przeciętna. Pierwszą połowę studiów przeimprezowałam (niczego nie żałuję), w trakcie drugiej byłam okropnym kujonem. Później skończyłam dwie podyplomówki. Na tej z public relations byłam najmłodsza. Nie miałam żadnego doświadczenia w branży. Moja chora ambicja kazała mi zrobić wszystko, żeby napisać i obronić pracę dyplomową z wyróżnieniem. Jak wymyśliłam, tak zrobiłam. Wtedy chyba po raz pierwszy zdałam sobie sprawę z tego, że mogę więcej, niż mi się wydaje. I nagle z tyłu głowy zabrzmiały najgorsze słowa, z jakimi rodzice mogą wrócić z wywiadówki: „Zdolna, ale leniwa”.

Delikatnie mówiąc: uważam trochę inaczej.

Kiedyś z koleżanką przeanalizowałyśmy z ciekawości (nie, to wcale nie było wścibskie) „kariery” najlepszych uczennic, które były z nami w klasie. Wyszło nam dokładnie to samo, co każdemu uczniowi, któremu kiepsko idzie w szkole: oceny o niczym nie świadczą. Większość z uczennic, które były nam przedstawiane jako wzór, nie poradziła sobie zbytnio w dorosłym życiu. Część z nich za nic w świecie nie mogła dostać się na państwowe studia, inne nie mogły ich skończyć, kolejne – zamiast być świetnymi tłumaczami (średnia 4,7 do czegoś zobowiązuje) – na wiele lat utknęły, pracując jako kelnerki.

I żeby była jasność: żadna praca nie hańbi i ja również mam świadomość tego, że zawsze coś może pójść nie tak, więc trzeba będzie podwinąć rękawy i iść zarabiać pieniądze w jakikolwiek sposób, który zapewnia stały dopływ gotówki.

Chodzi o to, że nie ma się czym zrażać. Jeśli właśnie jesteś na studiach i w lutym oblejesz drugi termin egzaminu, tym samym na pierwszym roku poznając znacznie terminu „egzamin komisyjny” (czy prof. Świdziński nadal wykłada NOJ na UW?), to o niczym nie świadczy. Ani o tym, że zostaniesz wybitną specjalistką w swojej dziedzinie, ani o tym, że nią nie zostaniesz. Jeśli zaś zbliżasz się do egzaminu magisterskiego ze średnią 4,9, to również nie świadczy o tym, że po studiach znajdziesz pracę. Natomiast gdy w liceum masz jedynkę z matematyki, a poprawiasz ją, obiecując nauczycielce, że „nigdy nie będziesz miała z liczbami nic wspólnego, bo interesuje cię tylko teatr i Agnieszka Osiecka”, to nie świadczy o tym, że w przyszłości szybko będziesz musiała nauczyć się liczyć pieniądze we własnym biznesie.

Mój sąsiad nie dostał się na studia dziennie. Obecnie pracuje w dużej firmie w Londynie. Ja nie mogłam znaleźć pierwszej pracy. Obecnie zatrudniam ludzi. Moja koleżanka fatalnie zdała maturę i musiała studiować pedagogikę na uczelni rolniczej. Teraz jako handlowiec zarabia ponad 10 000 zł na rękę miesięcznie.

To nie jest tak, że się nie zapowiadasz. Może po prostu jesteś w uśpieniu. Ładujesz energię na później.

Poradzić mogę Ci jedno: cokolwiek by się działo – ucz się. Nie tylko na wykładach i z podręczników. Odkrywaj świat, rób tyle różnych rzeczy, na ile tylko masz siłę. Podróżuj, doświadcz wolontariatu, bądź wolnym słuchaczem, czytaj, poznawaj ludzi, popracuj za darmo, a później za pieniądze. Zbieraj doświadczenia. A potem połącz je w całość i wykorzystaj. Wiedzy nikt Ci nie zabierze. Kiedy przyjdzie odpowiedni czas, to się zapowiesz. I odniesiesz sukces.

PS O zmianie, która zaszła, będzie osobna notka. Potrzebuję około dwóch tygodni na zapanowanie nad sytuacją, ale będzie się działo! I jestem najszczęśliwsza na świecie!